Szukanie sandacza w zawadach za pomocą ruchomego spławika.
Taktykę połowu na głębinach podporządkowujemy charakterowi stanowiska.
Dla sprawnych technicznie wędkarzy bardzo interesujący, ale i najskuteczniejszy jest połów sandacza w głębokiej, wolno płynącej wodzie, w kryjówkach przy zatopionych drzewach oddalonych od brzegu. Tu łowimy go na żywca dwiema metodami. Przy pierwszej żywczyka powoli spławiamy w stronę zatopionego drzewa, gdzie może wziąć sandacz kryjący się w korzeniach drzewa. Przy drugiej metodzie przynętę zarzucamy 10-15 m dalej (i 3-4 m od naszego brzegu), rybce pozwalamy spłynąć do poziomu korony drzewa. Potem żyłkę przerzucamy przez wystające gałęzie i przyciągamy przynętę w stronę kryjówki sandacza w gałęziach drzewa. Techniczna sprawność wędkarza jest potrzebna przy holowaniu zdobyczy, zwłaszcza przy drugiej z omówionych metod, kiedy zachodzi potrzeba przewleczenia złowionej ryby przez wystające konary, z czym poradzi sobie wędkarz znający się nie tylko na sprzęcie wędkarskim, ale i zorientowany w prawach mechaniki.
Przy obydwu przedstawionych sposobach warunkiem podstawowym są długie 4,5-5,5 m wędziska z mocną, ale dostatecznie elastyczną szczytówką, żyłka nawet 0,30 mm. Spławik przymocowujemy w dwóch punktach, żeby przynęta poruszała się 25-30 cm nad dnem.
W wyrobiskach pożwirowych i podobnych zbiornikach sandacze zmuszone są zadowolić się symbolicznymi ukrycia-mi, choćby w małych nierównościach dna. W takich warunkach trudno określić ich stanowiska, a brak konkretnych wytycznych trzeba tu zrekompensować aktywniejszym sposobem połowu, zwłaszcza że teren to zazwyczaj umożliwia. Łowimy na dnie, zatem bez spławika, uzbrojoną rybkę umocowujemy w odległości 50-70 cm od obciążenia. Przynętę zarzucamy na większe odległości, ale na jednym miejscu zatrzymujemy ją krótko; jeśli nic się nie dzieje pociągamy ją o 2-4 metry. Dobrze jeśli przy tym ciężarek rysuje dno, ewentualne zmętnienie może zwiększyć zainteresowanie sandaczy w szerszej okolicy. Jeśli dany akwen znamy i wiemy, gdzie znajdują się stanowiska sandaczy, możemy łowić w pasywniejszy sposób – dłużej na jednym miejscu, z rybką na dnie albo z użyciem spławika na różnych, na ogół większych, głębokościach.
Bardziej skomplikowana jest sytuacja w zbiornikach zaporowych i podobnego typu przestronnych wodach. Tam sandacz ma nieograniczone możliwości wybierania stanowisk i z reguły decyduje się na te najlepsze, w większej odległości od brzegu. Tam możemy dostać się jedynie na łodzi. Głównym warunkiem jest absolutny spokój, ponieważ sandacz w tym środowisku jest niewiarygodnie podejrzliwy i przezorny. Przeszkadzać mu może nawet niezwykły cień łodzi i odbijanie się fal od jej dna i boków. Trzeba więc zakotwiczyć łódź nieco dalej od stanowiska ryby, a większe odległości połowu kompensować długim wędziskiem. Łowić możemy na żywca na dnie lub w toni wody.
W okresie wysokiej aktywności żerowej – nad ranem, pod wieczór, w lecie także o zmroku, w porze burz również w ciągu dnia — szukamy sandaczy na miejscach ich zwykłych żerowisk, czyli w płytkich nagrzanych wodach, gdzie zatrzymują się małe rybki. Wtedy powinniśmy głównie spinningować, skuteczny jest też połów na żywca. Możemy łowić pasywniej pozostawiając rybkę dłużej na jednym miejscu w nadziei, że żerujące stado sandaczy ją zauważy. Możemy także uprawiać taktykę wyczekiwania — czekamy z przygotowanym żywcem i rzucamy go na miejsce, w którym zauważymy typowe oznaki aktywności sandacza.
Przedstawionymi sposobami równie skutecznie da się łowić na martwą rybkę, na rybi ogonek i filet. Filet działa drażniąco na drapieżnika nie tylko ruchem, ale i zapachem, więc dość często wymieniamy go na świeży. Martwa rybka będzie bardziej drażnić, jeśli rozetniemy jej brzuch i obnażymy wnętrzności. Przy połowie na miękkim albo porośniętym dnie trzeba spowodować, żeby rybka utrzymała się tuż nad dnem i pozostawała w polu widzenia sandacza (kulki styropianu w pyszczku, wstrzyknięcie powietrza do jamy brzusznej).