Początki wędkarstwa sportowego

Szybki w latach powojennych wzrost społecznego zainteresowania wędkarstwem sprawił, że Polski Związek Wędkarski (PZW) znalazł się pod względem liczebności na czołowym miejscu wśród masowych organizacji sportowych. Przeszło pięćset tysięcy osób zrzeszonych w tym związku uprawia legalnie sport wędkarski.

Wbrew ogólnemu mniemaniu wędkarstwo nie jest sportem ani wyłącznie indywidualnym, nadającym się do uprawiania tylko w pojedynkę, ani też wyłącznie biernym, polegającym na wyczekiwaniu, by ryba „brała”. Coraz więcej wędkarzy przestawia się z łowienia biernego na czynne, które wymaga pewnego zasobu nowych wiadomości, szybkiego refleksu, pomysłowości i inicjatywy, a także określonej kondycji fizycznej. Cechy te, połączone z elementem rywalizacji zespołowej i indywidualnej, składają się na pojęcie wędkarstwa czynnego — nie tylko jako sportu rozrywkowo-relaksowego, ale i zawodniczego, wyczynowego.

Zainteresowanie wędkarzy wyczynową stroną wędkarstwa ogromnie wzrosło, zwłaszcza po roku 1958. Wprawdzie zawody wędkarskie rozgrywano u nas i przedtem, jednak miały one raczej charakter towarzyski. W roku 1958 PZW przystąpił do międzynarodowej organizacji skupiającej zrzeszenia i związki wędkarskie krajów europejskich — CIPS — i od tego też czasu wędkarski sport zawodniczy zaczął zyskiwać coraz więcej zwolenników, przede wszystkim w wyniku wzmożonej działalności propagatorskiej i organizacyjnej Zarządu Głównego i Głównego Kapitanatu Sportowego PZW, docierającej m.in. do wędkarskiej młodzieży i kobiet. Zainteresowanie wędkarstwem sportowym wzrosło szczególnie w dziesięcioleciu 1961-1970, w którym we wszystkich kołach i okręgach PZW rozgrywano zawody eliminacyjne do mistrzostw Polski. Obecnie około 20 procent członków PZW, a więc mniej więcej 100 tysięcy, bierze udział w zawodach wędkarskich.

Szybki rozwój zawodniczego sportu wędkarskiego mógł również nastąpić dlatego, że zwłaszcza w dyscyplinie gruntowej, choć nie tylko, jest on dla każdego dostępny. Wymagana kondycja fizyczna nie jest aż taka, by szczególnie ograniczała udział zawodników z powodu wieku czy płci. Każdy może wziąć udział w zawodach eliminacyjnych pierwszego stopnia, gdyż organizowane są one w każdym kole PZW. Udział w zawodach następnych stopni zależy oczywiście już od wyników uzyskanych w pierwszej eliminacji.

Przygotowanie do zawodów niejako zmusza wędkarza do doskonalenia metod i taktyki łowienia, a w związku z tym do gromadzenia obserwacji, przeprowadzania doświadczeń z zanętami, przynętami, sprzętem, łowiskiem. Sam zaś udział w zawodach daje możność zmierzenia się z innymi zawodnikami, sprawdzenia własnej umiejętności, wiedzy, orientacji i sprawności. Na wyższych szczeblach eliminacji dochodzi do tego element walki zespołu macierzystego z innymi zespołami, a więc wspólna w danej drużynie taktyka, koordynacja działania, wzajemna pomoc, często koleżeńska rezygnacja z sukcesu własnego na rzecz drużynowego.

W okresie 1961-1970 r. w zespołowych mistrzostwach Polski tytuły mistrzowskie w dyscyplinie gruntowej zdobyły w kolejnych latach następujące reprezentacje okręgów PZW: 1961 – Gdańsk, 1962 -Bydgoszcz, 1963 – Olsztyn, 1964 – Gdańsk, 1965 – Białystok, 1966 — Gdańsk, 1967 — Kielce, 1968 — Opole, 1969 — Warszawa, 1970 — Gdańsk.

W eliminacjach indywidualnych tytuły mistrzów Polski w dyscyplinie gruntowej zdobyli w kolejnych latach: 1961 – Alfred Samet (Gdańsk), 1962 – Tadeusz Wróblewski (Bydgoszcz), 1963 – Brunon Meredziński (Olsztyn), 1964 — Zdzisław Gładek (Warszawa), 1965 — Tadeusz Zahradniczek (Kraków), 1966 – Tadeusz Zahradniczek (Kraków), 1967 – Ryszard Marczak (Poznań), 1968 – Zbigniew Dziedzic (Kraków), 1969 – Jarosław Wawrykiewicz (Gdańsk), 1970 -Edward Zwirski (Wrocław).

Sportowa wędkarska reprezentacja Polski bierze udział w zawodach międzynarodowych. Największy sukces odniosła w roku 1965 na mistrzostwach świata w dyscyplinie gruntowej w Rumunii, gdzie zdobyła ill miejsce i brązowy medal. Podobnym sukcesem było zdobycie w roku 1969 na mistrzostwach świata w NRF IV miejsca w konkurencji zespołowej i indywidualnej.

Od roku 1965 z inicjatywy PZW odbywają się corocznie międzynarodowe zawody gruntowe pod nazwą „Turniej Przyjaźni”, w których biorą udział pięcioosobowe reprezentacje Bułgarii, Czechosłowacji, Niemieckiej Republiki Demokratycznej, Rumunii, Węgier i Związku Radzieckiego. Do roku 1969 zawody te odbywały się w Polsce i organizował je PZW. Od tego czasu odbywają się kolejno w wymienionych krajach socjalistycznych. Ponadto PZW kilkakrotnie organizował inne wędkarskie zawody międzynarodowe i międzypaństwowe.

W roku 1965 Zarząd Główny PZW ustalił zasady organizacyjne wędkarskiej kadry narodowej w dyscyplinie gruntowej. W skład kadry wchodzą wędkarze osiągający najlepsze wyniki na zawodach eliminacyjnych i angażujący się w działalności sportowej PZW. Kadrę wyposażono w sprzęt wyczynowy i umożliwiono jej doskonalenie się na corocznych zgrupowaniach.

W propagowaniu sportu wędkarskiego w Polsce duże zasługi ma miesięcznik „Wiadomości Wędkarskie”. Przeznacza ona znaczną część łamów temu tematowi, traktowanemu zarówno publicystycznie, jak i informacyjnie-instruktażowo oraz sprawozdawczo.

Nie ma jednak w polskim piśmiennictwie wędkarskim publikacji, która by całościowo omawiała choćby tylko najważniejsze elementy wyczynowego wędkarstwa gruntowego.

Pragnę w miarę moich możliwości uzupełnić tę lukę. Chciałbym, aby niniejsza publikacja zachęcała do czynnego uprawiania wyczynowego sportu wędkarskiego w dyscyplinie gruntowej, by była zarówno dla nowicjuszy w tym sporcie, jak i dla tych kolegów, którzy już w nim zasmakowali — pomocą w doskonaleniu metod połowu i inspiracją do własnych poszukiwań nowych metod. Jeżeli choć w części spełni te nadzieje, będzie to dla mnie dużą satysfakcją.

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *