Troć wędrowna

Troć wędrowna – Wyglądem zewnętrznym przypomina łososia, osiąga jednak znacznie mniejsze rozmiary (do 1 m długości i 12 kg masy). Tylko nieliczne osobniki dorastają do 20 kg. Przeciętnie spotyka się ryby o długości 50-70 cm i masie 3-6 kg.

Troć wędrowna jest typową rybą dwuśrodowiskową. Do czasu osiągnięcia dojrzałości płciowej żyje w morzu, na tarło zaś wpływa do rzek. W Polsce troć wędrowna wstępuje głównie do rzek pomorskich (Łeba, Łupawa, Słupia, Wieprza, Parsęta) bezpośrednio wpadających do Bałtyku. W zasadzie już od lutego gromadzi się w okolicach ujść rzek, powoli przystosowując się do zmienionych warunków środowiska. W tym czasie zmienia barwę z jasnej na ciemniejszą, u samców ponadto żuchwa przybiera kształt haka uniemożliwiającego zwarcie szczęk. Główny ciąg troci na tarliska przypada na miesiące jesienne. Tarło odbywa w październiku – grudniu, w miejscach, gdzie dno jest żwirowate, prąd szybki, a woda czysta i dobrze natleniona. Po tarle wychudzone i osłabione ryby, zwane keltami (nazwa pochodzi z jęz. angielskiego), spływają do morza. W tym czasie obserwuje się dużą ich śmiertelność. Na następne tarło płyną już nieliczne osobniki, z tym, że troć może przystąpić do tarła najwyżej 5 razy (spotykano takie osobniki). Wczesną wiosną (marzec-kwiecień) ze złożonej ikry wykluwa się wylęg. Młode trocie spędzają w rzece 1 -3 lat, a następnie w postaci 15-20 cm smoltów (nazwa również z angielskiego) spływają do morza. Po rocznym, dwu- lub trzyletnim pobycie na morskich żerowiskach trocie zbliżają się do rzek, w których się wylęgły lub do których jako smolty zostały wpuszczone (akcja zarybieniowa) i wyruszają na wędrówkę rozrodczą w górę rzeki, rozpoczynając tym samym kolejny cykl życiowy. Podczas wędrówki w górę rzeki troć pokonuje wiele przeszkód w postaci spiętrzeń i progów wodnych. Wytrwałość ryb pod tym względem jest zadziwiająca. Przeszkodę pokonują często po kilku nieudanych próbach, potem odpoczywają i rozpoczynają walkę z następną (pokonują przeszkody o wysokości 1 -2 metrów).

W czasie wędrówki na tarliska ryby nie pobierają pokarmu, lecz korzystają z zapasów zmagazynowanych w tkankach. W tym czasie kurczy się przewód pokarmowy, następują zmiany w wątrobie i innych organach, a procesy trawienne ulegają zanikowi.

W morzu troć odżywia się szprotami, śledziami, tobiaszami i skorupiakami.

Troć łowi się w okresie od lutego do końca sierpnia, głównie na spinning. W okresie przedwiośnia łowi się ryby powracające z tarła; wówczas troć żeruje i atakuje błystkę. Po okresach silnych sztormów na Bałtyku troć w poszukiwaniu pokarmu wchodzi również do przyujściowych odcinków rzek. Jest to tzw. srebrniak. Można go również spotkać wczesną wiosną. W miesiącach letnich natomiast jest troci w rzekach coraz więcej, lecz nie żeruje. Trudno jest ją w tym czasie sprowokować, by chwyciła przynętę. Latem szuka się troci w górnych odcinkach rzek. Sprzęt do połowu troci to wędzisko spinningowe długości 2,4-2,7 m, lekkie, a równocześnie wytrzymałe, o sztywnej akcji. Takie wymagania spełniają wędziska puste w środku. Znaczna długość wędziska ułatwia posługiwanie się nim na dość mocno zarośniętych brzegach naszych rzek pomorskich. Ekwipunku dopełnia kołowrotek o stałej szpuli z zapasem 100 m żyłki o przekroju 0,30-0,40 mm. Jako przynęty używa się błystek wahadłowych, obrotowych oraz woblerów (np. Rapala). Wydaje się że nad obrotówki troć przedkłada błystki wahadłowe, duże, o wyraźnie wygiętym profilu. Taki kształt powoduje, że obracają się w wodzie. Wskazany kolor błystek: miedziany lub mosiężny, raczej matowy. Mniej skuteczne są błystki lśniące. Z obrotówek zaleca się wielkości 3-4 i większe.

Podczas połowu troci ważną rolę odgrywa poziom wody w rzece. Należy się wystrzegać fali roztopowej; wędkowanie w niej staje się koszmarem. Również płynąca kra uniemożliwia łowienie. Za najkorzystniejszy uważa się wyższy od średniego stan wody, natomiast niski poziom zmusza ryby do szukania pewniejszych kryjówek i powoduje, że są one wtedy znacznie ostrożniejsze. Zachmurzenie nie wpływa na wyniki połowów. Troć można spotkać w czasie słonecznego dnia, podczas odwilży, w deszczu oraz w mroźnej zawiei śnieżnej.

Troci szuka się w głębszych, zacienionych miejscach, pod zwisającymi gałęziami nadbrzeżnych drzew i krzewów, w pobliżu zatopionych przeszkód. Przynętę należy prowadzić wolno, tuż nad dnem. Hol dużej troci jest trudny. Ryba walczy do końca, nierzadko wyskakując ponad powierzchnię wody. Należy ją lądować przy użyciu osęki.

Troć wędrowna – Salmotrutta morpha trutta L. (górny rysunek) i łosoś — Salmosalar L.

Cechami odróżniającymi oba gatunki są:
— płetwa ogonowa: u troci równo ścięta lub wypukła, u łososia lekko wcięta;
— kość górnoszczękowa: u troci sięga tylko do tylnej krawędzi oka, u łososia sięga poza tylną krawędź;
— układ kości wieczka skrzelowego: u troci kość pokrywowa przecina się w jednym punkcie z przed pokrywową, międzypokrywową i nadpokrywową, u łososia kość pokrywowa nie styka się z kością przedpokrywową i jest od niej oddzielona częścią kości między pokrywowej;
— ilość łusek znajdujących się nad linią boczną przy końcu płetwy tłuszczowej: u troci jest ich 15—17, u łososia 11—15;
— wyrostki filtrujące na pierwszym płacie skrzelowym: u troci cierniste są tylko w środku łuku (ilość 13-18), zaś na początku łuku mają postać brodawek, u łososia wszystkie cierniste w liczbie 17—24
— czarne plamki na ciele: u troci występują powyżej i poniżej linii bocznej, u łososia raczej nie schodzą poniżej linii bocznej (często mają kształt litery X).

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *