Zbiorniki zaporowe – Stawy

Zbiorniki zaporowe

Zbiornik zaporowy, powstały w wyniku przegrodzenia rzeki tamą i spiętrzenia jej wód, znacznie różni się od rzeki i jeziora.

Misa zbiornika zbliżona jest kształtem do trójkąta, a głębokość wody w zbiorniku rośnie w miarę zbliżania się do zapory, gdzie sięga do kilkudziesięciu metrów. Strome brzegi zbiorników zaporowych nie sprzyjają wykształceniu się płytkiej strefy przybrzeżnej (litoralu). Częste wahania poziomu wody nie pozwalają rozwinąć się roślinności wynurzonej. Zmienny dopływ wody z rzek powoduje, że nie następuje tu cykliczne uwarstwienie termiczne, lecz częste skoki temperatury; jesienią i zimą zbiorniki zaporowe mają zawsze temperaturę wyższą niż jeziora.
Produkcyjność rybacka zbiorników zaporowych dorównuje jednak średniej produkcji jezior i wynosi często 80-100 kg/ha, przy czym skład ichtiofauny jest tu cenniejszy niż w rzece nie spiętrzonej.
Zbiorniki zaporowe stanowią więc zasobne w ryby łowiska wędkarskie.

Zbiorniki zaporowe o największej pojemności.

Stawy

Nazwą „staw” określamy naturalne lub sztucznie wykonane płytkie zagłębienie w ziemi z wodą stojącą lub wolno płynącą.

Staw ma więc niewielką masę wody i niezbyt zróżnicowane dno, a jego głębokość, nie przekraczająca kilku metrów, nie powoduje istotnych różnic temperatury pomiędzy powierzchnią a dnem, do którego też bez większych kłopotów dociera światło słoneczne. W stawach sztucznych płytsza strefa wody położona jest w górnej ich części (koło przypływu), a głębsza w dolnej (bliżej odpływu).

Strefa brzegowa każdego stawu stanowi w zasadzie bezpośrednie przejście z lądu do wody i najczęściej porośnięta jest szuwarami zmieszanymi z roślinnością bagienną i lądową. Skupiska roślinności podwodnej występują w środkowej części stawu, ale w najgłębszych partiach dno jest najczęściej zamulone.

Z punktu widzenia przydatności dla wędkarza rozróżnić możemy kilka rodzajów stawów:

1. Stawy wiejskie – mało interesujące dla wędkarzy, pokryte najczęściej gęstym kożuchem rzęsy wodnej.

2. Stawy śródlądowe-najczęściej gęsto porośnięte skrzypem; interesujące tylko w przypadku połowu karasia, rzadko – lina.

3. Stawy śródleśne – przy brzegach porośnięte trzciną, z dużymi skupiskami moczarki kanadyjskiej na dnie; często spotkać tu można płoć, lina, karasia, okonia, rzadziej – szczupaka.

4. Stawy o dnie piaszczystym – ich brzegi najczęściej zarastają sitowiem; w stawach tych występuje płoć, lin, karp, okoń i szczupak.

5. Stawy gliniaste („glinianki”) mają dno przeważnie mocno zamulone; przy brzegach obfita roślinność twarda; wiele „glinianek” to dobre łowiska wędkarskie.

6. Stawy pożwirowe („wyrobiska”) – ubogie w roślinność, ale z czystą wodą; zarybione, mogą być dobrym łowiskiem.

Morfologiczne ukształtowanie stawu: A- część górna porośnięta szuwarami, B – część środkowa porośnięta roślinnością podwodną, C – dolna część zamulana.

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *